Cruise 12

Bij het ontbijt zagen we door de grote ramen aan stuurboordzijde Mexico vaag aan ons voorbij glijden. De Statendam voer gestaag 19 knopen op de machtige deining van de Pacific. Het was 26 graden maar er stond een stevige bries en als de boeg door de deining de golven in zakte, verscheen een grote witte boeggolf. Af en toe kwam er een schildpad omhoog en in de verte sprongen dolfijnen op de hun eigen manier uit het water om met een boog weer in de diepte te verdwijnen. De vogels scheerden over het wateroppervlak op zoek naar prooi. Vlak onder de oppervlakte verscheen een vis met een wit achterlijf, blauw van voren dat langzaam overging in een regenboog van kleuren. Wat voor een vis dat is, weet ik niet. Heel vaak zit je aan tafel met andere mensen en maak je een gezellige babbel. Als het druk is en er is geen plaats, vraag je of je erbij mag komen zitten of anderen vragen dat aan jou als je al zit. Maar deze keer zaten we met zijn tweeën te genieten van het uitzicht dat de natuur ons bood van onze hoge positie op het Lido Dek, dek 11. Dieren lijken heel klein vanaf deze hoogte dus misschien zagen we geen schildpadjes maar schildpadden. Later stond ik op het achterdek en zag een kaarsrecht kielzog; de boot vaart immers op de automaat. Naar de open zee kijkend aan bakboorzijde zag ik af en toe een schip in de verte aan ons voorbij trekken.

Vanmiddag gaan we weer naar de “afternoontea”. Dat doen we af en toe en lunchen dan niet. Van de week bezochten we een Royal Dutch Afternoon Tea met een aantal Hollandse lekkernijen zoals speculaas en tompouce.

Toen ik langs het theater liep, waren ze aan het oefenen voor de show van vanavond. Het zag er geweldig uit en het klonk voortreffelijk. Vanavond is het weer showtime voor ons. We hebben in één week al meer shows gezien dan in de afgelopen paar jaar.

De show was prachtig. Na de show gingen we nog in een van de bars zitten zwijmelen bij rustige muziek en zang. Lekker onderuitgezakt met een bacardi cola zaten we te luisteren naar de muziek en te kijken naar mensen die de marmeren dansvloer op gingen. Er stond ook een echtpaar waarvan één aan haar voorlaatste reis bezig was. Ze wilden nog een keer lekker luxe verwend worden in een prachtige ambiance met voorstellingen, muziek, mooi weer en andere culturen. Wat zijn wij toch bevoorrecht als je erover nadenkt. Maar vanavond vroeg in de veren want morgen vroeg uit de veren. We meren aan in Puerto Vallarta en hebben ongeveer vijf uur de tijd om de stad onveilig te maken. Ik ben benieuwd.

Om kwart over zeven kon je al van boord maar dat was niet nodig. We ontbeten op ons gemak met uitzicht op twee piratenschepen waarvan er één in de loop van de ochtend uitvoer. De reisleidster van het schip vertelde dat een taxi $12,- kostte maar over de bus had ze het niet. Dus vroegen wij het een Mexicaanse vrouw bij de poort van de haven. Die sprak niet zo goed Engels dus vroeg ik haar in het Spaans verder te gaan. Ze vroeg of ik dat verstond en ik zei dat ik het een beetje verstond als ze maar langzaam praatte. Ze legde uit dat we de blauwe bus konden nemen waar Centro op stond. Dat kostte een Amerikaanse dollar per persoon en dan kreeg je nog wat pesos terug. Ach, als je weet waar ze het over heeft en ze gebruikt ook haar handen moet het ook weer goed komen. Met een Spaanse cursus kom je niet heel ver maar van de 25 woorden die ze zegt ken je er een stuk of zes en dan kun je reconstrueren wat ze zegt. En dat klopt ook dus wij naar de bus, die kwam er net aan. Later zagen we dat er altijd wel eentje aan komt. Inderdaad, we reden voor een dollar naar het centrum.

Wat een ding zeg, die bus. Hij rammelde zowat uit elkaar. Er waren gewoon ronde stenen van het strand geplukt en ingemetseld dus je had een soort kinderkop kei effect. Op gegeven moment dacht ik zelfs dat hij uit elkaar viel en een groot stuk verloor. Maar hij reed onverstoord door. Die handgeschakelde voertuigen houden het goed uit hoor. En hoe ze reden, ongelooflijk. Ze passeerden elkaar rechts en links, ze stonden scheef op de weg en als je dan dacht dat jouw chauffeur daar niet omheen kon, dan had je het mis. Hij scheurde gewoon door zonder iets te raken. Toen kwamen we bij het busstation. Dat zie je er niet aan af als je naar de foto rechts kijkt.

We wandelden door het oude stadje met leuke steegjes. Er wonen nogal wat gepensioneerde Amerikanen. Dat is zeker voor het klimaat want het is er heerlijk, niet te warm. Veel winkels waren nog aan het open gaan maar het was gezellig om daar te wandelen.

Net toen we aankwamen zag ik een particulier toilet. Dat kostte drie pesos. Dat kwam goed uit, van de buschauffeur had ik er zes teruggekregen van de twee dollar. Er zat een oud mannetje. Ik denk dat hij nog net niet overleden was. Ik betaalde en hij wilde me een pakje toiletpapier geven maar dat had ik niet nodig, ik moest alleen plassen. Als je zag hoe dat er allemaal uitzag. Nu ik dit schrijf, heb ik spijt dat er geen foto van heb gemaakt. Er waren wat toiletten met een deur ervoor en een soort roestvrij stalen badkuip tegen de muur waar de mannen konden plassen.  Het was allemaal wel schoon hoor maar wat een oud vervallen zooitje. Ongelooflijk maar ik was blij dat het er was. Midden op straat staat ook zo raar.

Vanaf de pier zagen we een visser in een klein bootje staande een net uitwaaieren. Het zonk dan naar beneden en vormde een staand wand. Enkele minuten later haalde hij het dan weer op en plukte de vissen eruit die erin gezwommen waren. Elke keer moest hij de pelikanen wegjagen die hoopten op een verdwaald visje. Overal om je heen zag je pelikanen. Leuk gezicht!

Op gegeven moment kwamen we bij een kerk waar bij een grote orkaan in 1995 de kroon was afgewaaid. Er is een nieuwe op gezet maar dan van glasvezel. Ik kon me bedwingen om niet te gaan zingen.

Op datzelfde plein is ook een Starbucks. Als ik nu een Starbucks zie, laat ik altijd de foto zien die Wendy, mijn jongste dochter, met What’s App had gestuurd. Ze vinden het prachtig en willen hem allemaal hebben. Ik weet niet of Wendy hem zelf gemaakt heeft maar hij is heel grappig. Nadat we gezellig in het oude stadje hadden rondgewandeld pakten we weer de bus naar de haven. We waren voor deze leuke trip ongeveer $8,- kwijt voor ons samen inclusief cappuccino en toilet. Toen ik dat aan een van de bootgangers vertelde, zei ze dat ze me niet ging vertellen wat zij kwijt was aan de excursie die vanuit vanuit de boot geregeld was voor ongeveer hetzelfde als wij zelf hadden gedaan. Maar ja, die mensen hadden het toch niet aangedurfd om met het plaatselijke openbaar vervoer te gaan. Degenen die op eigen houtje gingen, namen een taxi. Dat is echter veel minder leuk. Er zijn ook mensen op de boot die helemaal niet van boord durven. Een oudere dame waarschuwde ons al. “Pas maar op, het is Mexico.”

Inmiddels was er ander cruiseschip aangekomen, één van de Costa’s. Nu zie je dat de Statendam niet zo’n heel groot cruiseschip is.

We varen nu weer en morgen wacht ons een heel spannende dag. We varen naar Cabo San Lucas waar we morgenochtend vroeg aankomen. Daar gaan we met een boot de oceaan op om walvissen te spotten. Je schijnt heel dicht bij ze te komen. Zo dicht dat als ze onder water verdwijnen je de kans loopt om flink nagespat te worden. Ik kijk er erg naar uit. Maar straks eerst maar eens wat leuke dingen kopen in één van de vele winkels aan boord, want die zijn er ook en ze zijn niet duur.